Toch nog een heel klein stukje want ik vind het veel te leuk om te vertellen over mijn leventje hier. Als je je wilt afmelden voor de verhaaltjes, dan kan dat vast wel. ;)

Ik was vandaag dus helemaal alleen met de kinderen en dat vond ik eigenlijk super fijn, want als de ouders erbij zijn vind ik het lastig om streng te zijn,want ik weet nog niet goed wat hier normaal is en wat als vervelend word beschouwd.(Jeanne mag trouwens la poupé kopen van haar vader. Ze geeft geld gekregen dus dat gaan we morgen doen, want de mevrouw van de winkel heeft hem voor haar achteruit gelegd. Datkwam ze net vertellen. Chou! Maar Thibauld heeft haar wel van mijn kamer gehaald en haar gezegd dat ik ook dingen voor mezelf moet kunnen doen, dus dat is wel fijn :)
Maar goed, als ik alleen ben dan voer ik mijn eigen huishouding met mijn regels, dus bon. :)
Volgens mij waren de ouders een beetje ongerust of ze wel gehoorzaam zijn als zij weg zijn, want Thibauld zei me dat 'ik het gewoon moet zeggen als ze wel vervelend zijn', toen ik hem vertelde dat het goed was gegaan. ;)
Maar het ging echt goed. Ik bedoel, natuurlijk proberen ze me uit: ik ben la nouvelle nounou en ze willen graag kijken hoever ze kunnen gaan bij die nieuwe. ;) (het schijnt dus (gehoord van Jeanne) dat er voor de vorige au pair, een ándere was, maar dat ze die min of meer hebben weggejaagd..)
Maar ik ben nogal geduldig en volgens mij vinden kinderen dat niet zo leuk. :P Als ik namelijk nee zeg dan blijft het nee, hoe zielig ze ook doen. Sterker nog, ik ben heel eigenwijs en ik hou van mijn gelijk. Muhahahah.. eigenlijk ben ik een hele gemene au pair. (nee, hoor)
Zo begon Louïs vanochtend met wat ochtendgymnastiek door de hele tijd op de grond te gaan liggen als ik zijn broek aan wilde doen. Na hem een aantal keer gevraagd te hebben om te gaan staan ('Debout, si te plait') en hij weg rende en dat soort gedoe heb ik hem op een stoel in de studeerkamer gezet en daarna was hij prima braaf. :) :)
Louïs is soms een beetje opstandig, maar Jeanne houdt dus erg van huilen. Blijkbaar loont dat vaak want ze heeft een behoorlijk aantal keer 'gehuild' (heel speciaal, ik zag namelijk helemaal geen tranen, behalve bij de poupée). Maar ik heb echt schurft aan kinderen die huilen om hun zin te krijgen. Dat mondde uit in het conflict om De Waterlelie. Papadam..

Jeanne wou in het park dus een waterlelie plukken maar ik wilde dat niet hebben, want als iedereen waterlelies gaat plukken blijven er straks geen meer over (voor mij om te plukken, muhaha) en bovendien is dat ding dood voor we thuis zijn. Maar Jeanne wou wél een waterlelie dus ze heeft me een potje zitten zeuren om die waterlelie.. En 'huilen' dat ze die waterlelie zo graag wou. Maar ze had één geplukt terwijl ik had gezegd dat ze dat niet mocht doen dus ze krijgt hem natuurlijk niet. Dus ik die waterlelie terug in het water doen. Nou, ze heeft echt super lang gezeurd, maar het bleef natuurlijk nee. Echt, je moet mij niet uitdagen voor een spelletje, want dan wil ik winnen. Uiteindelijk was ik 'super aardig en speet het haar ontzettend'.
Komen we thuis: 'Goh, hoe komt deze waterlelie nou in mijn tas?' Heel knap gedaan, dat wel, want ik verwachtte al zoiets dus heb haar de hele tijd in de gaten gehouden maar niks gezien. Ik kan rijk worden met dat kind. :D
Maar Jeanne had hem nátúúrlijk niet zelf in de tas gedaan en Louis ook niet. Dus bij gebrek aan eigenaar heb ik hem toen maar in de prullenbak gegooid. Tant pis!

Ach, ze zijn ook heel lief hoor. Ik vind het wel een uitdaging. Ik hoop gewoon dat ze snel inzien dat zeuren geen zin heeft en huilen al helemaal niet. Verder ben ik een hele makkelijke Nounou hoor! Stoeien en zo, dat vind ik prima (de ouders volgens mij niet zo) maar 'c'est moi qui est en charge'.

Alors, maintenant je te quitte! Ik denk trouwens ook al in het Frans, goed hè? Uiteraard wel gebrekkig allochtonen Frans, mais bon.

BISOUS!!