Bonjour Pays-bas!

Ik hoop dat alles goed gaat met jullie en dat het niet al te koud is in Nederland! Hier is het wel te doen. Ik heb alleen zin om handschoenen aan te trekken maar dat vertik ik in oktober..
Vandaag is mijn laatste werkdag voor de vakantie en ik heb suuuper zin in volgende week want dan komt één van mijn uiterst geliefde Schwessies deze kant op en ik kan niet wachten om haar in mijn armen te sluiten (snif, snif)! (bereid je voor, B)

Maar voor het zover is probeer ik mijn eigen nog een beetje te vermaken met Parijs, Parijs en nog meer Parijs.
Voor ik van wal steek (is dat een juiste uitdrukking..?) over mijn meest recentelijke avontuur moeten jullie weten (als jullie het niet al wisten) dat ik een nogal chaotische geest ben. Een kleine samenvatting:

1. Ik kom praktisch altijd te laat, want ik heb een hekel aan wachten
2. Daardoor is mijn kamer 'zo nu en dan' een troep, want dan moet ik in alle haast weg en dan keer ik mijn tas ondersteboven, dat soort werk.
3. Daardoor kan ik niet zelden iets niet vinden.
4. En dit alles is zo vermoeiend dat ik heel veel slaap nodig heb.
5. Wat resulteert in nummer 1.

Je begrijpt, ik heb een heel zwaar leven. In Nederland had ik nog mijn vriendinnetje Yara Banaan, die haar zaakjes altijdveel betervoor elkaar had! Ze verdubbelde mijn overlevingskansen, zeg maar. (Tu me manques!) Nu ben ik aan mezelf toevertrouwd, en dat gaat dus niet altijd goed..

Sinds mijn aankomst in Parijs ben ik niet uit geweest, dus ik vond het hoog tijd worden om weer eens uit te gaan. Dus ik stond (natuurlijk weer iets later dan) elf uur op de Champs-Elysées waar ik met een meisje van school had afgesproken en zeven andere mensen.
Er zijn schijnbaar nogal wat spanningen in Nanterre door van die irritante grévisten die de boel aan gort slaan. Zo kon Jeanne niet naar zwemles omdat ze dingen aan het verbranden waren voor het zwembad, en Thibauld heeft alle luiken van het huis gesloten en ik moet absolument het alarm activeren als ik weg ga. O, jee.. het lijkt wel of we in staat van oorlog zijn..
Ik heb er zelf eerlijk gezegd nog niks van gemerkt, maar Nanterre schijnt dus heel veel in het nieuws te zijn door geweld enzo, dus volgens Thibauld is het een beetje gevaarlijk in Nanterre nu, en kun je beter niet te veel wandelen..
Dus ik dacht: oké, ik neem de laatste RER terug naar huis. Die gaat rond 1 uur, dus dan ben ik op tijd thuis en dan hoef ik niet zo'n creepy nachtbus te nemen.
Maar de plek waar wij heen gingen ging pas om middernacht open en bovendien was het echt super leuk. De muziek was echt veel beter dan in Groningen. Geen boeren ook. ;)
Dus ik zou de eerste RER terug nemen. Die ging om vijf uur 's ochtends ofzo. Maar dat meisje van school waarmee ik de RER zou nemen was opeens weg, samen met een ander meisje, en niemand wist ook waar ze heen was. En dat was niet zo'n probleem want dan kon ik hem wel in mijn eentje nemen, maar toen wou om half 4 ofzo bijna iedereen weg. (haha.. kun je je voorstellen? Dat ík degene ben die wil blijven? :P Normaal ben ik altijd als eerste weg, maar het was echt heel leuk)
Dus toen had ik een probleempje, want de RER's en metro's reden nog niet en ik had niet echt goed naar een nachtbus gekeken, want ik dacht: joh, dat zie ik dan wel weer. Wat op zich niet zo'n hele goeie denkwijze was, om 4 uur 's nachts in Parijs.
Er was wel een nachtbus naar Nanterre Universite, maar ik woon in Ville, dus dan zou ik dat laatste stuk moeten lopen ofzo, en dat is echt vet ver en ik ken het niet eens daar, dus dat leek me geen goed idee.
Uiteindelijk heb ik het meisje waar ik nog mee was (echt eenheel aardigmeisje en haar zusjes waren ook mee want die waren op bezoek) gevraagd of ik misschien eventjes bij haar kon wachten tot de eerste RER. Ze woont namelijk in zo'n vet mooi appartement vlakbij de Arc de Triomphe en dan heeft ze zo'n piepklein kamertje, heel erg schots en scheef maar echt te mooi! En echt zo'n lift met een hekje ervoor, en alles super oud en au pair- achtig. (Jaloerss!!)
Ik heb trouwens echt spijt dat ik de organisatie niet verder heb laten zoeken naar een gezin in Parijs met een aparte kamer voor mij. Dat is zoveel chiller. Mijn soutterain zit een beetje tussen op kamers wonen en thuis wonen in, want het is wel helemaal afgezonderd van de rest en ik heb mijn eigen badkamer enzo maar je leeft wel echt in een huis met kleine kinderen, dus ik voel me echt een beetje bezwaard om elke nacht heel laat thuis te komen. En je kan niet zo makkelijk vrienden meenemen enzo, dus ik vind het echt heel jammer. Qua inwonende au pair heb ik het echt heel goed getroffen hoor, maar als ik van te voren had geweten dat er best wel veel families nog in het centrum zitten, dan had ik dat echt anders gedaan. Ik ben er echt aan toe om op kamers te wonen en te kunnen doen en laten watik wil, en nu moet ik wel steeds rekening houden met de familie..
Aààniehoedels, ik ben dus maar bij haar gebleven en haar zusjes. Wat wel een beetje apart was want ik had haar echt die dag voor het eerst gezien, maar goed, ze vond het helemaal niet erg, zei ze, en ja, ik kon moeilijk op straat gaan zwerven tot de eerste RER weer ging rijden.
Daarna was het echt een heel probleem om te kijken hoe ik thuis kon komen, want de metro rijdt weer later dan de RER en ik wou niet een uur op zo'n RER station rondhangen (wat achteraf best wel niet zo eng bleek te zijn, er zijn al best wel heel veel mensen daar zo vroeg). Toen was ik wel echt super bang hoor. Het is echt zo'n rotgevoel dat je nergens hebt om heen te gaan. Dat je gewoon níet naar huis kunt. En ik wou echt niet nog langer bij dat meisje blijven want haar zusjes waren er ook natuurlijk en ze was al zo aardig geweest.
Uiteindelijk ben ik tot kwart over vijf gebleven en toen ben ik naar de RER gegaan om de RER van 05:37 te nemen en toen was ik echt super opgelucht.

Maar ja, ik was pas rond half zeven thuis en ik wou nog wel even slapen voordat ik naar school ging, dus ik heb mijn wekker gezet, maar hij is óf niet afgegaan, óf ik heb er doorheen geslapen.. Dus nu heb ik mijn les gemist wat echt heel stom is, want dat is juist de leuke les (de stomme les is maandag, en die had ik veel liever gemist) en ik betaal me blauw aan die lessen! Maar ja, niks aan te doen.

Ik weet trouwens niet of ik al verteld heb over het alarm dat regelmatig afgaat en dat ik al bijna vrienden ben met die mensen van de centrale, zo vaak bellen ze me, maar die schoonmaakster doet dus vaak het alarm aan terwijl ik nog beneden ben want dan denkt ze dat ik al weg ben. En dan kom ik boven en dan klinkt er echt zo'n pokkegeluid. Echt SUPER hard en ikwou echt een crashcard gaan aanschaffen want je schrikt daar zo van!! (en dat als je net wakker bent!!) Maar nu heb ik net de schoonmaakster gevraagd of ze misschien niet het alarm erop wil zetten als ik beneden ben, en nu gaat ze eerst kijken of ik er nog ben voordat ze hem erop zet, dus misschien kan ik nu bezig met traumaverwerking. Echt, ik vind dat alarm doodeng en ik heb echt een trauma. Het eerste wat ik doe als ik thuis kom is als een gek naar dat kastje om te kijken of het alarm aanstaat, zelfs als hij geen waarschuwingstoon geeft. En als ik het gevoel heb dat ze hem aangezet heeft terwijl ik sliep dan sluip ik echt met een bonzend hart de trap op. (wat niks helpt, want het best wel een goed alarm) Aaah.. ik HAAT alarms!! Ik krijg permanente gehoorschade van dat ding!

Nou, ik brei er een eind aan!

A bientôt en geniet van jullie alarmloze studentenhuizen!

BISOUSSS