Bon soir allemaal!

Voor een beetje Nounou is het favoriete moment van de week het einde van de week. Er niet op school achterkomen dat één van de escargots je vest heeft gebruikt als zakdoek, geen hernia van het oprapen van op de grond gevallen rietjes, doudous, snoepjes en kinderen, geen afgebladerde nagellak omdat je twintigduizendkeer per dag gedwongen bent je handen te wassen, geen uren op een hard bankje in het park zitten met handen die te bevroren zijn om een boek te lezen, geen saaie Civilisationlessen (die eigenlijk beterConversationlessen genoemd zouden kunnen worden, aangezien het enige wat je tijdens die twee uur doet is klagen over je gastgezin terwijl de lerares denkt dat iedereen heel druk bezig is met ons 'superleuke' project) en geen 'prout' terwijl je zit te eten.

O, en geloof me, die Franse kinders kunnen er wat van..

Toen ik vanochtend uit mijn bed rolde (om 11 uur om precies te zijn, wat mij zowaar het gevoel gaf dat als we een tuin zouden hebben de douwdruppeltjes nog op de planten zouden liggen) besloot ik dat het tijd was om kerstinkopen te doen.
Mijn au pair moeder stelde voor om een Eiffeltorentje te kopen in een sneeuwbal, maar omdat ik toch ergens een onderbuikgevoel had dat dat niet echt voor stralende gezichten zou gaan zorgen, vertelde ze mij dat er een Engelse boekenwinkel zat tegenover de Tuileries, als je de kant van het Louvre op loopt.

Binnen tien minuten bevond ik mij weer in hartje Parijs en na een kort flitbezoek aan de Grand Boulevards heb ik de metro naar de Tuileries genomen. Die Grand Boulevards heb ik maar snel verlaten omdat het echt heel deprimerend is om in zo'n winkel te lopen en te weten dat je nog niet eens een zakdoek kan kopen, en dat terwijl je de prachtigste van de prachtigste dingen voorbij ziet komen. Dingen waarvan je een gilletje wil slaken zo prachtig, maar het niet doet omdat je al boos word aangesproken als je een foto maakt van de kruidenafdelingen. My GOD, de kruiden! Als ik in de AH een foto wil maken van de kruiden dan zou ik misschien ontoerekeningsvatbaar worden verklaard, maar ze worden niet BOOS. :s
Aniehoedels, winkelen bij La Fayette en Printemps is alsof je al maanden vies Amerikaans sandwich brood zit te eten en er dan iemand voorbijkomt met een heerlijkgoudgeblakerde croissant en hem dan voor je neer legt en er heel, heel hard op gaat springen.

Vandaar dat ik snel afdroop naar de Tuileries. (de etalages bij de Grand Boulevards zijn trouwens wel echt heel mooi. Nou, ja, dat schijnen ze te zijn, want er stonden zoveel mensen voor te kijken dat ik de etalage zelf niet meer kon zien, maar bon. Mijn 4-jarige escargot Louis schijnt helemaal weg te zijn van een etalage met een spokenshow, dus nu ben ik met de nobele taak belast om een spokenkostuum met hem te maken (zodat 'ik papa bang kan maken, mama bang kan maken, Jeanne bang kan maken, maar jou niet, want jij bent mijn amie'!!)

Toen ik langs de Place de la Concorde liep richting de Tuileries besloot ik dat ik dit een van de fijnste, misschien wel de fijnste plek van Parijs vindt. De buurten rondom de Notre Dame zijn echt prachtig, en ik ben nog op zoek naar goeie aandelen (en een rijke Fransman) zodat ik later een huis kan kopen aan de Place Victor Hugo, maar de omgeving van de Place de la Concorde is zo prachtig! Die auto's die van de Champs-Elysees komen razen echt als gekken om die cocktailprikker heen (en dan bedoel ik dit keer dus niet de Eiffeltoren maar dat Concorde-prikker ding) maar dat heeft zo iets rustgevends! En dan de herfstblaadjes in de Tuileries en de oude gebouwen en de brede straten.. Daarom hou ik zo van Parijs, omdat herfst hier ook echt herfst is en winter ook echt winter. Omdat ze hier spokenshows hebben in de etalages en uitbundige 'doch niet ordinaire' kerstversieringen. Omdat ze hier allemaal mooie winterjassen dragen, en handschoenen en tassen. En omdat een tas hier ook echt een tas is. En omdat als de zon schijnt op die witte gebouwen je het gevoel hebt dat je over een filmset loopt en omdat de gebouwen en de sfeer tijdloos zijn. Omdat je het gevoel hebt dat je terug in de tijd gaat, maar dan wel met Blackberrys, meeneemkoffie en spokenshows. Omdat je hier een Starbucks vindt op elke hoek van de straat (wat mij het hopelijk mogelijk maakt mijn missie voor Irina te vervullen, wordt vervolgd..) Omdat je overal mensen uit de grond ziet poppen en dat een heel grappig gezicht is. Omdat je alleen in een park of café kan zitten zonder dat ze denken dat je een gespleten persoonlijkheid hebt. En omdat je continu het gevoel hebt dat je leeft, echt leeft, zelfs als je een lippenbalsem gaat kopen.

Jullie hoeven niet bang te zijn dat ik ga verklappen wat voor kerstcadeaus ik heb gekocht. Ik heb namelijk twee uur rondgelopen in die boekenwinkel (La Fayette, eat your heart out!) en ben met twee boeken naar buiten gekomen voor mezelf. Maakt dat me een heel heel slecht geen kerstgedachte hebbend persoon?? En ik had nog wel besloten dat ik dit jaar heel goed in kerst zou worden.. Scheize..

De boeken die ik gekocht heb waren wel heel geweldig trouwens. Ik heb één boek gekocht dat je helpt in contact te komen met je innerlijke Fransvrouw, waarbij intelligentie en zelfbewustheid de boventoon voeren (zo, dat had ik niet eens van de kaft! :O). En de andere is mijn nieuwe favoriete boek dat ik echt niet kón laten liggen: 'The Brain that Changes Itself, Stories of Personal Triumph from the Frontiers of Brain Science'. En er staat een heel groot brein op de voorkant, waardoor ik (als ik in de metro zit te lezen) heel slim lijk, wat mij weer dichter in contact laat komen met mijn Innerlijke Fransvrouw. Trouwens, ze hadden er 'I Wand Too Loowk Intalligjent End Thets Whay Im Reeding A Boek With A Braiwn Onitt' op kunnen zetten en dan had ik alsnog heel intelligentgeleken, want die Fransen spreken toch geen Engels. :)

Met mijn twee nieuwe boeken en een warme chocolademelk van Starbucks (weet je dat ze trouwens nu kerstbekers hebben? ZO schattig.. let it snow, let it snow, let is snow..)heb ik mij genesteld in de tuinen van de Tuileries. Daar heb ik echt de meest serene zaterdagmiddag van mijn Parijse bestaan doorgebracht, zo in het herfstzonnetje met mijn nieuwe warme jas en mijn chocolademelk. Het enige wat niet zo heel sereen was is dat ik een stoel voor iemands neus (en dan bedoel ik ook écht voor iemands neus) heb weggejat. Er staan jaaa (ik blijf een Groninger) van die groene stoelen in al die parken alleen ik had al best wel een tijdje gelopen zonder een stoel tegen te komen. Toen kwam ik een groepjes stoelen tegen waar ik even op heb gezeten maar die stonden in de schaduw (en ik was te lui om te gaan schuiven) dus ik aasde op iets warmers. En toen stonden er twee oude mensjes op ergens in de zon dus toen ben ik op die stoelen afgelopen maar ik zag dat er een stelletje ook op die stoelen afliep. Maar die man was een beetje vertraagd doordat hij aan het telefoneren was, maar die vrouw was echt listig want die zag mij ook op die stoelen afgaan dus die ging sneller lopen. Maar ja, ik had net een warme chocolademelk van Starbucks op met 70% suiker, dus ik liep net eventjes iets sneller en toen heb ik ze echt heel snel voor hun neus weggesnaaid. En toen dropen ze heel bescheiden af omdat ze vast dachten dat ik een echte Parijzenaar was (zij waren toerist) en ze wilden natuurlijk de lokale bevolking respecteren. MUHAHAHA. 1-0 voor Holland. Daar hou ik ook van, dat je je hier volledig onbeschoft kan gedragen en dat mensen dan een hekel krijgen aan Fransen, en niet aan Nederlanders. :) (niet dat ik dat vaak doe hoor, paps en mams!)

Ik heb dus de hele middag gelezen over hersenen (wat trouwens een super interessant boek is: het gaat over mensen die bepaalde hersenafwijkingen hebben of hebben verkregen, zoals een vrouw die geen evenwicht meer heeft omdat er geen signalen meer naar haar hersenen worden verstuurd over hoe haarlichaam gepositioneerd is en iemand die na een stroke weer heeft leren bewegen en praten. Dat is toch fascinerend, dat ons brein in staat is zichzelf te repareren en te vervormen?) en over mijn innerlijke Frans. Daarna ben ik naar huis gegaan en heb ik in mijn bed verder gelezen over hersenen, maar toen werd ik heel moe en ben ik in slaap gevallen! Ik viel om vijf uur in slaap ofzo en ik werd om kwart over negen wakker! :O Maar ik heb wel echt heerlijk geslapen en daarna heb ik een heerlijk Frans maal voormijzelf gemaakt in het teken van mijn Innerlijke Frans. Dat doe ik de laatste tijd wel vaker trouwens, op zijn Frans proberen te koken. Mijn eerste experiment was een gerecht dat ik in het boek dat ik van Yara heb gekregen heb gelezen: een spaghetti in olijfolie met allerlei groente en kruiden & spekjes voor mijn escargots.En er was nog wat over en normaal is die vader een beetje..hmm.. laten we zeggen dat hij niet gelooft in 'Er gaat niets boven Groningen'. En toen kwam ik de volgende dag boven en toen had hij alles opgegeten! :o 2-0 voor Holland.

Nou, ik brei er een eind aan want mijn verhaal is alweer veel te lang. Heel, heel veel succes komende week met de studie, met werken of met studentenfeesten (ik heb de nodige verhalen van Ilse gehoord..) en tot heel, heel snel!

xx LIEFS NOUNOU