Vandaag was de ergste dag die ik ooit in Parijs gehad heb.
Ik ben nog steeds een beetje in shock dus vergeef het me als dit verhaal echt enorm chaotisch is! Er is niemand dood of gewond, maar ik ben BESTOLEN!!!!!

Het begon allemaal al enorm slecht vandaag want ik had me verslapen 's ochtends, en dat terwijl ik mijn eerste les kunstgeschiedenis zou hebben waar ik eigenlijk wel heel erg zin in had! Ik wou om half 10 weg van huis maar werd pas tien over half tien wakker!!
Dus toen ben ik echt als een gek mijn bed uitgehupst en ben ik zonder ontbijt en zonder ook maar mijn tanden te poetsen (IEEEUW) de deur uitgegaan. (wel met kauwgom hoor, dus Parijs staat er nog)
Ik stapte uit bij Victor Hugo en had al heel goed in de metro gekeken hoe ik naar het gebouw moest lopen. Nou weet ik inmiddels dat de straten in Parijs over het algemeen iets langer zijn dan die in Groningen maar er was geen metrostop dichter bij, dus oke. Nou bleek deze straat wel een heeeeeeel lange straat te zijn en ik moest bij nummer zestien zijn en natuurlijk was dat helemaaal de andere kant. Ik ben dus maar als een gek gaan lopen (want ik was al te laat) en het was écht een pokke eind. Voor degenen die een beetje bekend zijn met Parijs: ik begon ongeveer bij de Arc de Triomphe en op een gegeven moment voerde die straat me langs de Eiffeltoren!! Ik heb voor mijn gevoel echt een uur gelopen ofzo, en ik ben trouwens vergeten te vermelden dat het echt énorm aan het regenen was. Het regent hier vrijwel nooit maar vandaag kwam het echt met bakken uit de hemel dus ik was drijf en drijfnat. Toen ik ein-de-lijk het begin van de straat had gevonden (na ongeveer half Parijs doorkruist te hebben.. nee, serieus) kon ik die stomme &#(*@^@( nummer 16 niet vinden. Het was als bij Harry Potter weetjewel, dat er zo'n halte is die gewone sterfelingen niet zien. Nou zo zat het ook met die nummer 16 want die wás er gewoon niet (heb het zelfs nog gevraagd). Na tienduizend keer gezocht te hebben keek besloot ik een beetje terug te lopen in de hoop dat de school misschien daar was en ondertussen keek ik op mijn studentenkaart. Bleek dat die doos van een vrouw (sorry mam, maar ik was écht heel pissig en doorweekt met regen) zo'n lelijk onduidelijk handschrift had dat het bij nader inzien en heel heeeel nader inzien bedoel ik dan hè.. echt tegen het microscopisch aan, waar ik er natuurlijk geen van had maar ik heb een hele creatieve geest die mij opeens zei: hé, misschien zou het eventueel zo mogelijk heel onwaarschijnlijk wel een76 kunnen zijn. Toen was ik echt pislink dat ik door die stomme vrouw (we houden het verder netjes zodat ik krediet opbouw voor het punt waar ik bestolen word) die hele ^#^#@^@*& avenue was afgelopen in de stromende regen, nu kletsnat én een halfuur te laat was, suuuper honger had omdat ik niet kon ontbijten, en bovendien bij elke stap de euros onder mijn voeten voelde wegglibberen, want ik heb echt weinig geld hier en die lessen zijn super duur en bovendien hebben mijn ouders ze dit trimester betaald! (en ik kan morgen ook al niet naar de les want dan hebben de kinderen vrij van school :s)
Dus ik naar die nummer 76 waar trouwens ook echt helemaal geen school zat maar een of ander vaag gebouw voor iets heel saais zoals beleggingen of verzekeringen ofzo.
Dus ik was echt pis en pis link. Vervolgens verdwaalde ik omdat ik een shortcut wou naar een metro want mijn voeten waren echt aan het afsterfen, waardoor ik vervolgens een uur gelopen heb zonder een metro tegen te komen of een bushalte. Wel twee RER stations maar daar verkochten ze (#$#$^%$$& Parijs!) geen KAARTJES. :| :| :|
Vervolgenskwam ik er een tegen waarze welkaartjes verkochten maar daarmoest je de vetrekthalte in moest voeren om er een te kopen (en die wist ik niet want nog steeds verdwaald) en er was niemand om het te vragen.
Gelukkig stond er wel een vendingmachine zodat ik mijn honger kon stillen. : )
Toen leek er een engeltje uit de hemel te vallen want er stond daar in dat station dat er een metro op 50m was, dus ik dacht: chill, dan neem ik die gewoon en koop ik hier geen kaartje. BLEEK dat de metro niet toegangelijk was want hij werd verbouwd. Vervolgens heb ik de bus genomen (1halte maar was echtkapot: zoals ik zei, de straten zijn hier laaaang) en weer een halfuur gelopen omdat ik helemaal geen metro zag terwijl in de bus stond dat daar een zou zitten. Toen heb ik een kwartier op een andere bus staan wachten die mij weer naar Victor Hugo zou brengen, en toen hij er eindelijk was deelde de buschauffeur mij nogal verbaasd mee 'dat Victor Hugo de volgende stop was, of ik dat wist'. In plaats van 15 minuten te wachten had ik er dus ook gewoon heen kunnen lopen.. &*^*09*&)& En gelukkig smste een vriendin toen dat ze in de Starbucks vlakbij zat zodat ik bij kon komen onder het genot van een Mango Smoothie (Mangue Passion, waarvan ik de naam zo verrot mogelijk uitsprak zoals je dat hoort te doen met Engelse woorden hier, anders begrijpen ze je niet, en toen herhaalden ze het in keurig Engels.. :| ZUCHT)

Goed, het ergste moet dus nog komen.
Ik had net met Eva af gesproken om iets te gaan drinken in de stad en we hadden er allebei echt suuuuper veel zin in om weer even lekker van Parijs te genieten. Dus wij stappen als luide Hollanders in bij Nanterre Ville en zijn druk in gesprek als ik opeens merk dat mijn tas openstaat. Ik weet ook niet hoe ik het merkte maar ik voelde gewoon opeens de drang om even naar mijn tas te kijken en toen stond ie dus open! Het is zeg maar zo'n soort van Chanel-achtige tas (maar dan van de Mango, geen Chanel helaas voor mij) en die heeft dus zo'n draaiopening en die springt soms vanzelf open als er veel in zit (door de spanning). En ik heb echt super vaak gewoon rondgelopen met een open tas en nooit werd er iets gestolen dus ik dacht nog vaak: ooit gaat dat mis. Dat was dus vanavond.

Ik neem nooit foto's. Ik vergeet gewoon altijd foto's te maken en vooral de momenten waarvan ik foto's wil maken zijn de momenten die zo leuk zijn dat je ze toch wel onthoudt, en die je niet wil verstoren door je fototoestel te pakken. Maar goed, foto's zijn wel een leuke herinnering voor als ik straks niet meer in Parijs zit dus ik besloot om voor deze ene keer mijn fototoestel mee te nemen. Maar helaas was het niet echt MIJN fototoestel, het was het fototoestel dat mijn gastouders mij geleend hebben omdat die van mij stuk was en ik hem dus in Nederland gelaten heb.
En ik keek dus in mijn tas en hij was leeg. Dus toen ben ik opgesprongen en heb ik een paar 'gros mots' geroepen en achter me gekeken en onder de stoelen. En er zaten twee jongens achter Eva en mij, een beetje van die gangstertjes en waarschijnlijk (ik weet het wel zeker) heeft die jongen achter mij hem gewoon zo uit mijn tas gepakt toen die open stond. Dat denk ik omdat:

1. Ik echt een flink potje zat te scheldenen onder hun stoel zat te kijken en ze reageerden helemaal niet of niet echt
2. Ze er shabby uitzagen en me er de types voor leken
3. Hij iets in zijn trui moffelde maar volgens Eva en volgens mij ook was dat niet het fototoestel, maar toch
4. Volgens Eva die jongens al de hele tijd een beetje zaten te kijken

Bij de volgende halte stapten ze uit maar op dat moment was ik echt heel erg overvallen (figuurlijk bedoel ik hier dan, hè?) dus ik kon nog niet echt geloven dat zij écht zomaar mijn camera hadden gepakt. Dus ik sprak ze niet aan, want ja, hoe bewijs je dat?
Maar ik stapte toch uit met Eva en toen ben ik er wel achteraan gegaan want ik wist inmiddels zeker dat ze hem hadden. Dus de adrenaline schoot echt door mijn lijf, en ik ben echt een enorme schijterd, maar ik was zooo kwaad, ik móest er gewoon achteraan! Alleen ze waren al een stuk verderop en liepen ook niet bepaald langzaam dus we zijn ze helemaal gevolgd tot buiten het metrostation, maar toen waren we ze kwijt en het blijft Nanterre dus ik durfde ook niet goed achter ze aan verder. Het is daar (Nanterre Universite) echt creepy, zeker zo laat.
Dus toen voelde ik me zooooooo kut!! Echt, ik stond echt te trillen op mijn benen want ik voelde me zooo schuldig tegenover mijn gastfamilie die zo lief waren geweest mij dat fototoestel te lenen. En bovendien is alles wat ze hebben echt super hip en nieuw en hij zag er ook nog super goed en krasloos uit. Bovendien is ie super goed met een hele goeie lens enzo en hij stelde heel goed scherp. Dus ik kon echt wel janken. Ik was zooo bang dat ze boos zouden worden en ik heb echt een half uur (als het niet veel langer is) met Eva in mijn straat gegaan omdat ik gewoon NIET naar binnen durfde.. Het klinkt misschien echt alsof ik het heel erg overdrijf, het overkomt natuurlijk super veel mensen, maar ik was en ben nog steeds zoo geschrokken. Gewoon waar ik bij zit, weetjewel! En dat die mensen dat lef hebben en dat egoisme dat ze zich niet eens afvragen wat voor gevolgen dat voor MIJ heeft! En dat ik het ze vooral echt ABSOLUUT niet gun om daar geld aan te verdienen.. En over geld gesproken: het was zon mooi fototoestel en ik heb gewoon ECHT niet veel geld hier en ik was zooo bang dat ik het zou terug moeten betalen en dat geld heb ik gewoon niet! Toen ik nog op school zat leefde ik echt in een soort Gouden Eeuw ofzo.. ik had altijd geld genoeg en het kwam van alle kanten binnen. Maar hier is alles veeeel duurder en je hebt veeel meer tijd om geld uit te geven, dus ik heb eigenlijk gewoon 'geen cent om mijn kont mee te krabben' zeg maar. Dus mijn gedachten sloegen echt op hol over hoe ik dat in godsnaam terug ging betalen, en of ik mijn geld van deze week dan maar meteen terug moest geven en of ik sowieso nog wel geld kon aannemen van die mensen en of het dan nog zin had om hier te blijven en.. waah..

En uiteindelijk heb ik al mijn moed verzamelt en heb ik het aan die vader vertelt en die reageerde echt super lief! Hij vroeg of ik echt overvallen was en of ze aggresief waren geweest en dat het helemaal niks uitmaakte omdat het een oud fototoestel was, en dat ik gewoon weer adem kon halen en even kon kalmeren op mijn kamer als ik dat wou, en dat ik die vriendin (die richting de RER was gegaan toen ik naar binnen ging) ook wel mee naar mijn kamer mocht nemen, echt heel aardig allemaal!! Dus ik was zooo super opgelucht en dat ben ik echt nog steeds heel erg!
Waarschijnlijk zijn er mensen die dit lezen en denken, jeej, waar maakt die zich zo druk om, maar als het mijn eigen fotoding was geweest had ik het echt niet zo erg gevonden, dan had ik gewoon enorm gebaald. Maar omdat het van die mensen was... pfooeee..

Nou ja... viva la France zeggen ze dan..

Bisous