Nounou is Straks Helemaal Zen

Ik gloei nog steeds een beetje van trots (of het is de chocolademelk :) als ik dit schrijf want ik heb vandaag mijn eerste stappen op de Parijse campus gezet!!
Metro in en metro uit is natuurlijk ook echt enorm vermoeiend, en bovendien moet je ook steeds die Passe Navigo uit je tas halen en hem boven het poortje houden wat je gewrichten opzich ook wel soepel houdt, maar het komt eropneer dat ik ondanks mijn vermoeiende, uitputtende Nounou-bestaan toch graag weer aan de sport wil!
Aangezien een abbonnement op een sportschool hier al gauw 900 euro kost (géén grapje) wil ik gaan sporten bij het sportcentrum van de universiteit in Nanterre. Dat is maar een stop eerder dan Nanterre Ville (waar ik woon) en dat kost 60 euro per jaar, woehoeeee! En dan mag je allemaal coole sporten doen, ONBEPERKT (en er bestaat geen Nederlander die dat woord niet bevalt). Dus ik heb mezelf bijeengeraapt en ben naar de campus gegaan, waar ik heel trots op ben want op de een of andere manier heb ik altijd problemen met het vinden van gebouwen (zie vorige verhaal): dan kan ik de deur niet vinden, krijg ik de deur niet open, kan ik er niet meer uit, heb ik geen bereik om het alarmnummer te bellen, moet ik dat kastje van het brandalarm inslaan om nog weg te kunnen, dat soort praktijken..
Maar ik heb het vrijwel gelijk gevonden en gelukkig waren die mensen heel aardig en moet ik nu alleen nog twee pasfoto's, 60 euro (voor een JAAR!) en een medische verklaring roggelen. (je hebt hier een medische verklaring nodig om te kunnen sporten, heel apart.. Voor alle sporten dus hè? Dus als je verlamt bent dan kun je dus niet stiekem aan een yogales meedoen)
De meeste coole sporten zijn helaas vaak op tijden dat ik naar school moet of op mijn escargots moet passen, maar ik heb even uitgezocht wat ik (theoretisch gezien) wel kan volgen, namelijk Danse Moderne Jazz, Danse Contemporaine (hedendaagse dans), Ginastica Natural (jaja.. iemand een idee wat dat is?), Qi Qong ('Confucius' stond erbij.. is dat verontrustend of juist rustgevend?), Preparation physique specifique (aha) en verder kan ik zo vaak als ik wel en op elk moment van de dag cardio training doen!

Ik heb het even opgezocht en Ginastica Natural schijnt een soort van yoga slash stretching te zijn en Qi Qong iets dat het meeste lijkt op het meebewegen met bomen... Whaha.. geniaal, zie je mij dat al doen? Ik kom herboren terug!

Voordat ik mijn eerste escargot van school ga halen wou ik jullie nog even vertellen over mijn geniale weekend: ik heb namelijk gefietst in Parijs!! Haha, dat was zo super leuk! Samen met Lenn ging ik de metro nemen om nieuwe plekken te ontdekken en we hebben een Chinese buurt gevonden met shampoos voor 1 euro (niet naar de houdbaarheid gekeken trouwens) en daarna kwamen we in een heel mooi stukje terecht met allemaal bruggen en parken en daar vonden we een fietsenwinkel waar je een fiets kon huren voor 2 euro!! Dus wij hebben een uur lang door Parijs gecrosst, langs de Bastille en de Seine op zoek naar de Notre Dame die we niet konden vinden, maar we gaan het zeker nog een keer doen, en dan gaan we de fietsen voor een dag huren (5 euro!!! Dat is toch niks??!) en dan gaan we onder de Eiffeltoren doorfietsen!
Ik heb ook nog het feest van de Drie Koningen gevierd met Eva (nadat ik het al eerder bij de oma van de kinderen had gevierd). We hebben een galette gekocht en die onder de Eiffeltoren opgegeten en toen vondt Eva de fève en moest ze de hele dag een kroontje dragen. : ) En Anne is bij mij komen oppassen 's avonds maar die ouders waren tegen 3 uur nog niet thuis dus toen zijn we maar gaan slapen, maar we waren te lui om helemaal het bed uit te klappen en het bed op te maken, dus toen hebben we (héél hygiënisch) met ons hoofd bij elkaars voeten gelegen, wat eerst een heel goed idee leek, behalve dat Anne de hele nacht aan een stuk door geslapen heeft en ik om de tien minuten wakker werd, want ze is echt super groot en ik lag dus steeds nét op het richeltje van mijn bed en viel er steeds bijna af!
Voor de rest leef ik nog!

Voor de komende tijd heb ik nog een heleboel wilde plannen want zo hoorde ik ook dat de colleges aan de universiteiten in Parijs gratis zijn en voor iedereen toegangelijk, ga ik donderdag naar het Erasmusfeest met Eva (wat een internationaal feest is met een sticker met je vlag erop, dus Nederlands of Frans of Zweeds of wat dan ook), wil ik een briefje ophangen bij mijn school om nog meer bijles te geven, wil ik toch aan de taaluitwisseling gaan (waarbij je met iemand afspreekt en dan een tijdje de taal van diegene praat en daarna je eigen taal of Engels zodat je elkaar kunt helpen), ga ik waarschijnlijk dit weekend met de verjaardag van Jeanne naar Disneyland, wil ik het Franse boek gaan lezen dat ik dit weekend heb gekocht voor 50 eurocent, ben ik aan de Franse krant en tv gegaan en dat allemaal omdat ik dus mijn Dalf wil gaan halen en dat examen is al in het voorjaar geloof ik!!
Voor het geval dat ik daar nog niet over verteld heb: dat is een diploma van het hoogst haalbare niveau Frans voor buitenlanders (namelijk C1 van A1,A2, B1, B2, etc.) en dat examen duurt 5,5 uur en dat kost 100 euro dus ik wil het absoluut halen maar daar moet ik nog wel even voor aan de slag..

Nou, ik moet nu gaan, anders is Louitje straks aan het huilen. Een dikke bisou van mij en tot heel snel!

xxx

Nounou Schrikt Zich Een Hoedje

Vandaag was de ergste dag die ik ooit in Parijs gehad heb.
Ik ben nog steeds een beetje in shock dus vergeef het me als dit verhaal echt enorm chaotisch is! Er is niemand dood of gewond, maar ik ben BESTOLEN!!!!!

Het begon allemaal al enorm slecht vandaag want ik had me verslapen 's ochtends, en dat terwijl ik mijn eerste les kunstgeschiedenis zou hebben waar ik eigenlijk wel heel erg zin in had! Ik wou om half 10 weg van huis maar werd pas tien over half tien wakker!!
Dus toen ben ik echt als een gek mijn bed uitgehupst en ben ik zonder ontbijt en zonder ook maar mijn tanden te poetsen (IEEEUW) de deur uitgegaan. (wel met kauwgom hoor, dus Parijs staat er nog)
Ik stapte uit bij Victor Hugo en had al heel goed in de metro gekeken hoe ik naar het gebouw moest lopen. Nou weet ik inmiddels dat de straten in Parijs over het algemeen iets langer zijn dan die in Groningen maar er was geen metrostop dichter bij, dus oke. Nou bleek deze straat wel een heeeeeeel lange straat te zijn en ik moest bij nummer zestien zijn en natuurlijk was dat helemaaal de andere kant. Ik ben dus maar als een gek gaan lopen (want ik was al te laat) en het was écht een pokke eind. Voor degenen die een beetje bekend zijn met Parijs: ik begon ongeveer bij de Arc de Triomphe en op een gegeven moment voerde die straat me langs de Eiffeltoren!! Ik heb voor mijn gevoel echt een uur gelopen ofzo, en ik ben trouwens vergeten te vermelden dat het echt énorm aan het regenen was. Het regent hier vrijwel nooit maar vandaag kwam het echt met bakken uit de hemel dus ik was drijf en drijfnat. Toen ik ein-de-lijk het begin van de straat had gevonden (na ongeveer half Parijs doorkruist te hebben.. nee, serieus) kon ik die stomme &#(*@^@( nummer 16 niet vinden. Het was als bij Harry Potter weetjewel, dat er zo'n halte is die gewone sterfelingen niet zien. Nou zo zat het ook met die nummer 16 want die wás er gewoon niet (heb het zelfs nog gevraagd). Na tienduizend keer gezocht te hebben keek besloot ik een beetje terug te lopen in de hoop dat de school misschien daar was en ondertussen keek ik op mijn studentenkaart. Bleek dat die doos van een vrouw (sorry mam, maar ik was écht heel pissig en doorweekt met regen) zo'n lelijk onduidelijk handschrift had dat het bij nader inzien en heel heeeel nader inzien bedoel ik dan hè.. echt tegen het microscopisch aan, waar ik er natuurlijk geen van had maar ik heb een hele creatieve geest die mij opeens zei: hé, misschien zou het eventueel zo mogelijk heel onwaarschijnlijk wel een76 kunnen zijn. Toen was ik echt pislink dat ik door die stomme vrouw (we houden het verder netjes zodat ik krediet opbouw voor het punt waar ik bestolen word) die hele ^#^#@^@*& avenue was afgelopen in de stromende regen, nu kletsnat én een halfuur te laat was, suuuper honger had omdat ik niet kon ontbijten, en bovendien bij elke stap de euros onder mijn voeten voelde wegglibberen, want ik heb echt weinig geld hier en die lessen zijn super duur en bovendien hebben mijn ouders ze dit trimester betaald! (en ik kan morgen ook al niet naar de les want dan hebben de kinderen vrij van school :s)
Dus ik naar die nummer 76 waar trouwens ook echt helemaal geen school zat maar een of ander vaag gebouw voor iets heel saais zoals beleggingen of verzekeringen ofzo.
Dus ik was echt pis en pis link. Vervolgens verdwaalde ik omdat ik een shortcut wou naar een metro want mijn voeten waren echt aan het afsterfen, waardoor ik vervolgens een uur gelopen heb zonder een metro tegen te komen of een bushalte. Wel twee RER stations maar daar verkochten ze (#$#$^%$$& Parijs!) geen KAARTJES. :| :| :|
Vervolgenskwam ik er een tegen waarze welkaartjes verkochten maar daarmoest je de vetrekthalte in moest voeren om er een te kopen (en die wist ik niet want nog steeds verdwaald) en er was niemand om het te vragen.
Gelukkig stond er wel een vendingmachine zodat ik mijn honger kon stillen. : )
Toen leek er een engeltje uit de hemel te vallen want er stond daar in dat station dat er een metro op 50m was, dus ik dacht: chill, dan neem ik die gewoon en koop ik hier geen kaartje. BLEEK dat de metro niet toegangelijk was want hij werd verbouwd. Vervolgens heb ik de bus genomen (1halte maar was echtkapot: zoals ik zei, de straten zijn hier laaaang) en weer een halfuur gelopen omdat ik helemaal geen metro zag terwijl in de bus stond dat daar een zou zitten. Toen heb ik een kwartier op een andere bus staan wachten die mij weer naar Victor Hugo zou brengen, en toen hij er eindelijk was deelde de buschauffeur mij nogal verbaasd mee 'dat Victor Hugo de volgende stop was, of ik dat wist'. In plaats van 15 minuten te wachten had ik er dus ook gewoon heen kunnen lopen.. &*^*09*&)& En gelukkig smste een vriendin toen dat ze in de Starbucks vlakbij zat zodat ik bij kon komen onder het genot van een Mango Smoothie (Mangue Passion, waarvan ik de naam zo verrot mogelijk uitsprak zoals je dat hoort te doen met Engelse woorden hier, anders begrijpen ze je niet, en toen herhaalden ze het in keurig Engels.. :| ZUCHT)

Goed, het ergste moet dus nog komen.
Ik had net met Eva af gesproken om iets te gaan drinken in de stad en we hadden er allebei echt suuuuper veel zin in om weer even lekker van Parijs te genieten. Dus wij stappen als luide Hollanders in bij Nanterre Ville en zijn druk in gesprek als ik opeens merk dat mijn tas openstaat. Ik weet ook niet hoe ik het merkte maar ik voelde gewoon opeens de drang om even naar mijn tas te kijken en toen stond ie dus open! Het is zeg maar zo'n soort van Chanel-achtige tas (maar dan van de Mango, geen Chanel helaas voor mij) en die heeft dus zo'n draaiopening en die springt soms vanzelf open als er veel in zit (door de spanning). En ik heb echt super vaak gewoon rondgelopen met een open tas en nooit werd er iets gestolen dus ik dacht nog vaak: ooit gaat dat mis. Dat was dus vanavond.

Ik neem nooit foto's. Ik vergeet gewoon altijd foto's te maken en vooral de momenten waarvan ik foto's wil maken zijn de momenten die zo leuk zijn dat je ze toch wel onthoudt, en die je niet wil verstoren door je fototoestel te pakken. Maar goed, foto's zijn wel een leuke herinnering voor als ik straks niet meer in Parijs zit dus ik besloot om voor deze ene keer mijn fototoestel mee te nemen. Maar helaas was het niet echt MIJN fototoestel, het was het fototoestel dat mijn gastouders mij geleend hebben omdat die van mij stuk was en ik hem dus in Nederland gelaten heb.
En ik keek dus in mijn tas en hij was leeg. Dus toen ben ik opgesprongen en heb ik een paar 'gros mots' geroepen en achter me gekeken en onder de stoelen. En er zaten twee jongens achter Eva en mij, een beetje van die gangstertjes en waarschijnlijk (ik weet het wel zeker) heeft die jongen achter mij hem gewoon zo uit mijn tas gepakt toen die open stond. Dat denk ik omdat:

1. Ik echt een flink potje zat te scheldenen onder hun stoel zat te kijken en ze reageerden helemaal niet of niet echt
2. Ze er shabby uitzagen en me er de types voor leken
3. Hij iets in zijn trui moffelde maar volgens Eva en volgens mij ook was dat niet het fototoestel, maar toch
4. Volgens Eva die jongens al de hele tijd een beetje zaten te kijken

Bij de volgende halte stapten ze uit maar op dat moment was ik echt heel erg overvallen (figuurlijk bedoel ik hier dan, hè?) dus ik kon nog niet echt geloven dat zij écht zomaar mijn camera hadden gepakt. Dus ik sprak ze niet aan, want ja, hoe bewijs je dat?
Maar ik stapte toch uit met Eva en toen ben ik er wel achteraan gegaan want ik wist inmiddels zeker dat ze hem hadden. Dus de adrenaline schoot echt door mijn lijf, en ik ben echt een enorme schijterd, maar ik was zooo kwaad, ik móest er gewoon achteraan! Alleen ze waren al een stuk verderop en liepen ook niet bepaald langzaam dus we zijn ze helemaal gevolgd tot buiten het metrostation, maar toen waren we ze kwijt en het blijft Nanterre dus ik durfde ook niet goed achter ze aan verder. Het is daar (Nanterre Universite) echt creepy, zeker zo laat.
Dus toen voelde ik me zooooooo kut!! Echt, ik stond echt te trillen op mijn benen want ik voelde me zooo schuldig tegenover mijn gastfamilie die zo lief waren geweest mij dat fototoestel te lenen. En bovendien is alles wat ze hebben echt super hip en nieuw en hij zag er ook nog super goed en krasloos uit. Bovendien is ie super goed met een hele goeie lens enzo en hij stelde heel goed scherp. Dus ik kon echt wel janken. Ik was zooo bang dat ze boos zouden worden en ik heb echt een half uur (als het niet veel langer is) met Eva in mijn straat gegaan omdat ik gewoon NIET naar binnen durfde.. Het klinkt misschien echt alsof ik het heel erg overdrijf, het overkomt natuurlijk super veel mensen, maar ik was en ben nog steeds zoo geschrokken. Gewoon waar ik bij zit, weetjewel! En dat die mensen dat lef hebben en dat egoisme dat ze zich niet eens afvragen wat voor gevolgen dat voor MIJ heeft! En dat ik het ze vooral echt ABSOLUUT niet gun om daar geld aan te verdienen.. En over geld gesproken: het was zon mooi fototoestel en ik heb gewoon ECHT niet veel geld hier en ik was zooo bang dat ik het zou terug moeten betalen en dat geld heb ik gewoon niet! Toen ik nog op school zat leefde ik echt in een soort Gouden Eeuw ofzo.. ik had altijd geld genoeg en het kwam van alle kanten binnen. Maar hier is alles veeeel duurder en je hebt veeel meer tijd om geld uit te geven, dus ik heb eigenlijk gewoon 'geen cent om mijn kont mee te krabben' zeg maar. Dus mijn gedachten sloegen echt op hol over hoe ik dat in godsnaam terug ging betalen, en of ik mijn geld van deze week dan maar meteen terug moest geven en of ik sowieso nog wel geld kon aannemen van die mensen en of het dan nog zin had om hier te blijven en.. waah..

En uiteindelijk heb ik al mijn moed verzamelt en heb ik het aan die vader vertelt en die reageerde echt super lief! Hij vroeg of ik echt overvallen was en of ze aggresief waren geweest en dat het helemaal niks uitmaakte omdat het een oud fototoestel was, en dat ik gewoon weer adem kon halen en even kon kalmeren op mijn kamer als ik dat wou, en dat ik die vriendin (die richting de RER was gegaan toen ik naar binnen ging) ook wel mee naar mijn kamer mocht nemen, echt heel aardig allemaal!! Dus ik was zooo super opgelucht en dat ben ik echt nog steeds heel erg!
Waarschijnlijk zijn er mensen die dit lezen en denken, jeej, waar maakt die zich zo druk om, maar als het mijn eigen fotoding was geweest had ik het echt niet zo erg gevonden, dan had ik gewoon enorm gebaald. Maar omdat het van die mensen was... pfooeee..

Nou ja... viva la France zeggen ze dan..

Bisous

Attensif Ensemble: Nounou Approaching!!

Dag dag lieve kijkbuiskinderen,

Hier weer een verhaaltje vanuit de Lichtstad. En waarschijnlijk voorlopig ook het laatste verhaaltje vanuit de Lichtstad want ik ga over 2,5 dag naar huuuuuuis!!! :D :D
Omdat ik inmiddels de zwaarste dag inde verder o zo zware week (macarons eten,wijn drinken, boekje lezenin de metro)van een Parijse Nounou doorstaan heb (want inmiddels woensdagavond en woensdag zijn de escargots vrij) was ik zo verrukt dat ik een heel enthousiast ongecontroleerd kreetje slaakte en nu dus de hik heb..

Afgezien daarvoor kabbelt mijn Parijse leventje voort als een macaron in de Seine. Hoewel ik laatst met Eva een die-hard (mors-dur, jeweetzelluf) poging heb gedaan om onder de Eiffeltoren een glaasje wijn te drinken (of een paar glaasjes, of een hele fles) moet ik wel bekennen dat Parijs veel en veel leuker is als je buiten kan rondlopen zonder het gevoel te hebben dat je neus eraf vriest. We hadden daarom afgesproken om met mijn nieuwe school (enEva's huidige school) naar het Zwanenmeer te gaan in de Opera en daar had ik me echt al super lang heel erg op verheugd, maar toen waren er geen kaarten meer.. :( We gaan wel morgen mee met een rondleiding door de Opera, om onze honger naar cultuur een beetje te stillen. Nee, eerlijk gezegd meer een honger naar een geluid dat net even iets fijner is dan het geluid dat onze escargots produceren..

Verder heb ik jullie natuurlijk nog helemaal niet verteld dat ik Zwarte Piet ben geweest! Er zitten hier allemaal van die Gooische Huisvrouwen die dan lid zijn van een Nederlands clubje en dan activiteiten organiseren. Een aantal moeders van au pairs die ik ken zitten ook bij dit clubje en zo ben ik dus als Zwarte Piet geeïndigd op hun jaarlijkse Sinterklaasfeest. Dat was echt super lachen. Wij eerst (Anne, Eva en ik) naar zo'n vrouw haar huis. Dat huis kwam echt uit een VT-wonen blaadje ofzo. Echt helemaal perfect ingericht en geen vlekje of smetje te zien. Mon dieu! Daar zijn we samen met twee andere pieten (een meisje dat iets jonger was dan wij en een man die een stuk ouder was en fungeerde als hoofdpiet) en natuurlijk Sinterklaas geschminkt.
Hahaha.. de eerste keer in mijn leven dat ik een afro kapsel had! :D :D (ook de laatste keer trouwens want het jeukte echt als een ziekte)
Nadat we helemaal vernegerd waren gingen wij naar de Internationale School waar het feest gehouden werd. Het was echt heel erg lachen en heel schattig, behalve dat er één super irritant ventje steeds achter onze kont aan liep en ons bestookte met vragen waar we geen antwoord op hadden, zoals: waarom heb je een witte neus? (nee grapje) Maar echt super irritant.. en dan zit je daar als gefrustreerde Nounou met een zak vol knalharde pepernoten en dan jeuken je handen erger dan je lelijke afropruik.
Vooral die schuimpjes zouden lekker hard aangekomen zijn: 'EN DIT IS OMDAT JULLIE KINDEREN NOOIT JE HANDEN WASSEN MAAR WEL ALLES AAN MOETEN RAKEN!! EN DEZE IS OMDAT IK HUISWERK MET JULLIE MOET MAKEN TERWIJL IK EINDELIJK KLAAR BEN MET SCHOOL! EN DEZE IS OMDAT JULLIE ALTIJD OP DE BRIL PISSEN! EN DEZE IS OMDAT IK ALTIJD ZO LANG IN DE KOU MOET STAAN WACHTEN OP HET SCHOOLPLEIN! EN DEZE IS OMDAT JULLIE ZO STOMME PORIELOZE HUID HEBBEN TERWIJL JULLIE ZO VAAK IN MIJN GEZICHT SPUGEN DAT IK ER VERDOMME UITZIE ALS EEN STUK VIEZE FRANSE SCHIMMELKAAS! EN DEZE-'

Nee hoor, maak je geen zorgen, ik heb geen acne gekregen en ben geen lopende bacteriebron. Ik hoef zelfs niet in quarantaine in de Thalys. :)
Ik hou het kort deze keer want ik zie jullie binnenkort hopelijk in levende lijve!!

Bisou bisou en tot snel!! xx

Nounou Moet Accordeon Leren Spelen

Ik weet dat ik gister ook al een blog geplaatst heb maar ik ben in staat van schock en móet mijn leed even delen. Eigenlijk hoor ik nu met Kapla en Treinen te spelen met mijn escargot, maar tenzij hij mij kan vertellen waar zijn goedgevulde spaarvarkentje zich bevindt kan hij mij op dit moment niet geruststellen.

Het begon allemaal zo goed vandaag. Tijdens mijn civilisationles heb ik zowaar iets gedaan en omdatmijn school me toch niet zo heel goed bevalt ben ik langs gegaan bij een andere talenschool vlakbij de Place Victor Hugo. Ik heb echt een zwak voor die buurt daar omdat het zulke prachtige (en onbetaalbare) huizen zijn en zulke chique mensen maar dan meer van die oude vrouwtjes met een hele grote erfenis dan vrouwen met plastic Louïs Vuitton tassen.
De school lijkt me heel leuk. Ze organiseren echt heel veel culturele uitstapjes zoals wijnproeven en gratis rondleidingen door bepaalde buurten van Parijs. Bovendien kun je met korting naar ballet en theatervoorstellingen in de Opera, en eens in de maand is er een excursie buiten Parijs. Zo kun je in december een weekend naar Alsace wat me super leuk lijkt!! Daarnaast kun je (in tegenstelling tot mijn huidige school) hier ook lessen kiezen. Zo kun je voor je Civilisationles kiezen uit heel veel dingen zoals literatuur, kunstgeschiedenis, geschiedenis van Parijs, cinéma enzovoorts! Dat lijkt me super leuk & bovendien kun je als Francais Général ook kiezen uit verschillende dingen, zoals Buisness Frans, Hotel en Tourisme Frans, etc. En ik wil dan waarschijnlijk Sorbonne Frans gaan doen. Daarmee bereid je je voor op een examen aan het eind van het jaar waarmee je toegelaten kan worden tot de Sorbonne (of een andere Franse universiteit). Niet dat ik (vooralsnog) van plan ben hier te gaan studeren, maar toch!
Maar goed, met mijn verkregen informatie op zak stond ik op de bus te wachten (de bus, ja, want ik kon mijn metrokaart niet vinden en toen ik hem gevonden had was hij niet meer valide omdat ik hem blijkbaar per ongeluk al eens over die lezer had heen gehaald en anders moest ik een kwartier wachten..hmpfs..) toen er een Oud Geld naast mij kwam staan.
Ze was écht een Oud Geld, met een Chanel bril en zo'n harige sjaal, en ze kwam op mij af om te vragen hoe laat de bus ging.Waarop ik zei dat ie over twee minuten kwam waarop zij het herhaalde tegen een willekeurigemannelijke Oud Gelddie aan kwam lopen, maar deze Oud Geldkeek vet knorrig want die ging alleen even zitten omdat hij heel moe was of zijn prothese los zat of wat voor reden ie dan ook had om in een bushokje te gaan zitten en niet op een bankje. De vrouwelijke Oud Geld was eigenlijk wel heel grappig want ze babbelde er helemaal op los: dat mannen nooit dikke sjaals dragen, dat Jude Law wel een hele knappe man is hè (waarop ik niet wist of ik moest lachen of kotsen), en dat ik zo'n mooi accent had. Waarop ik zei dat ik uit Nederland kwam waarop zij van wal stak over een documentaire die ze had gezien over Nederland. De tulpen. De fiets..
(weet je trouwens dat ik toen ik te wachten stond bij die talenschoolmet een meisje heb gepraat die uit Nieuw Zeeland komt en zei dat ze Nieuw Zeeland en Nederland heel erg op elkaar vond lijken :| )
Aniehoedels, waar ik met dit verhaal naar toe wil: nadat ik officiëel had besloten dat ik later ook een Oud Geld wil zijn kwam ik er in een harde, verlammende klap achter dat ik vooralsnog een Geen Geld ben. Mijn zelfhulpboek ('Vind je innerlijke Frans') zegt dat geld een zaak is die alleen jouwzelf aangaat, maar ik hoop tenzeerste dat een anonieme miljonair mijn verhaal leest (rekeningnummer wordt zo spoedig mogelijk gepubliceerd) en dat mijn geplunderde bankrekening hem ook aan zal gaan.
Toen ik mijn saldo zag moest ik écht even gaan zitten. Mijn god, ik ben GESKIMMED!! Wáár is mijn geld? Wáááár is mijn geld? Als een gekben ik mijn afschriften na gelopen en heb ik ze nagerekend. Ik was als Dagobert Duck die zijn geluksdubbeltje kwijt is! (sorry, ik word door deze hele nounou ervaring weer een beetje kinds: niet naar bed willen, omrekenen naar smarties, kinderboeken lezen, teveel beleg op mijn brood doen, danones eten, dat soort werk)Met weemoed dacht ik aan het moment waarop ik vol trots vaststelde dat ik een duizendnair was.. en nu.. wat? Een centinair? Als Louis nu niet naast me zou zitten babbelen over hagelslagjes, dan zou ik liggen huilen in een hoekje..

Want wat misschien nog wel erger is dan er achter komen dat je geskimmed bent, is er vol schaamte achter komen dat je helemaal niet geskimmed bent...

Misschien wordt het voor Kerst toch 5 eiffeltorentjes in een sneeuwbal..

xx NOU (a.k.a.GOLDDIGGER)*snif*

Nounou Vindt Haar Innerlijke Frans

Bon soir allemaal!

Voor een beetje Nounou is het favoriete moment van de week het einde van de week. Er niet op school achterkomen dat één van de escargots je vest heeft gebruikt als zakdoek, geen hernia van het oprapen van op de grond gevallen rietjes, doudous, snoepjes en kinderen, geen afgebladerde nagellak omdat je twintigduizendkeer per dag gedwongen bent je handen te wassen, geen uren op een hard bankje in het park zitten met handen die te bevroren zijn om een boek te lezen, geen saaie Civilisationlessen (die eigenlijk beterConversationlessen genoemd zouden kunnen worden, aangezien het enige wat je tijdens die twee uur doet is klagen over je gastgezin terwijl de lerares denkt dat iedereen heel druk bezig is met ons 'superleuke' project) en geen 'prout' terwijl je zit te eten.

O, en geloof me, die Franse kinders kunnen er wat van..

Toen ik vanochtend uit mijn bed rolde (om 11 uur om precies te zijn, wat mij zowaar het gevoel gaf dat als we een tuin zouden hebben de douwdruppeltjes nog op de planten zouden liggen) besloot ik dat het tijd was om kerstinkopen te doen.
Mijn au pair moeder stelde voor om een Eiffeltorentje te kopen in een sneeuwbal, maar omdat ik toch ergens een onderbuikgevoel had dat dat niet echt voor stralende gezichten zou gaan zorgen, vertelde ze mij dat er een Engelse boekenwinkel zat tegenover de Tuileries, als je de kant van het Louvre op loopt.

Binnen tien minuten bevond ik mij weer in hartje Parijs en na een kort flitbezoek aan de Grand Boulevards heb ik de metro naar de Tuileries genomen. Die Grand Boulevards heb ik maar snel verlaten omdat het echt heel deprimerend is om in zo'n winkel te lopen en te weten dat je nog niet eens een zakdoek kan kopen, en dat terwijl je de prachtigste van de prachtigste dingen voorbij ziet komen. Dingen waarvan je een gilletje wil slaken zo prachtig, maar het niet doet omdat je al boos word aangesproken als je een foto maakt van de kruidenafdelingen. My GOD, de kruiden! Als ik in de AH een foto wil maken van de kruiden dan zou ik misschien ontoerekeningsvatbaar worden verklaard, maar ze worden niet BOOS. :s
Aniehoedels, winkelen bij La Fayette en Printemps is alsof je al maanden vies Amerikaans sandwich brood zit te eten en er dan iemand voorbijkomt met een heerlijkgoudgeblakerde croissant en hem dan voor je neer legt en er heel, heel hard op gaat springen.

Vandaar dat ik snel afdroop naar de Tuileries. (de etalages bij de Grand Boulevards zijn trouwens wel echt heel mooi. Nou, ja, dat schijnen ze te zijn, want er stonden zoveel mensen voor te kijken dat ik de etalage zelf niet meer kon zien, maar bon. Mijn 4-jarige escargot Louis schijnt helemaal weg te zijn van een etalage met een spokenshow, dus nu ben ik met de nobele taak belast om een spokenkostuum met hem te maken (zodat 'ik papa bang kan maken, mama bang kan maken, Jeanne bang kan maken, maar jou niet, want jij bent mijn amie'!!)

Toen ik langs de Place de la Concorde liep richting de Tuileries besloot ik dat ik dit een van de fijnste, misschien wel de fijnste plek van Parijs vindt. De buurten rondom de Notre Dame zijn echt prachtig, en ik ben nog op zoek naar goeie aandelen (en een rijke Fransman) zodat ik later een huis kan kopen aan de Place Victor Hugo, maar de omgeving van de Place de la Concorde is zo prachtig! Die auto's die van de Champs-Elysees komen razen echt als gekken om die cocktailprikker heen (en dan bedoel ik dit keer dus niet de Eiffeltoren maar dat Concorde-prikker ding) maar dat heeft zo iets rustgevends! En dan de herfstblaadjes in de Tuileries en de oude gebouwen en de brede straten.. Daarom hou ik zo van Parijs, omdat herfst hier ook echt herfst is en winter ook echt winter. Omdat ze hier spokenshows hebben in de etalages en uitbundige 'doch niet ordinaire' kerstversieringen. Omdat ze hier allemaal mooie winterjassen dragen, en handschoenen en tassen. En omdat een tas hier ook echt een tas is. En omdat als de zon schijnt op die witte gebouwen je het gevoel hebt dat je over een filmset loopt en omdat de gebouwen en de sfeer tijdloos zijn. Omdat je het gevoel hebt dat je terug in de tijd gaat, maar dan wel met Blackberrys, meeneemkoffie en spokenshows. Omdat je hier een Starbucks vindt op elke hoek van de straat (wat mij het hopelijk mogelijk maakt mijn missie voor Irina te vervullen, wordt vervolgd..) Omdat je overal mensen uit de grond ziet poppen en dat een heel grappig gezicht is. Omdat je alleen in een park of café kan zitten zonder dat ze denken dat je een gespleten persoonlijkheid hebt. En omdat je continu het gevoel hebt dat je leeft, echt leeft, zelfs als je een lippenbalsem gaat kopen.

Jullie hoeven niet bang te zijn dat ik ga verklappen wat voor kerstcadeaus ik heb gekocht. Ik heb namelijk twee uur rondgelopen in die boekenwinkel (La Fayette, eat your heart out!) en ben met twee boeken naar buiten gekomen voor mezelf. Maakt dat me een heel heel slecht geen kerstgedachte hebbend persoon?? En ik had nog wel besloten dat ik dit jaar heel goed in kerst zou worden.. Scheize..

De boeken die ik gekocht heb waren wel heel geweldig trouwens. Ik heb één boek gekocht dat je helpt in contact te komen met je innerlijke Fransvrouw, waarbij intelligentie en zelfbewustheid de boventoon voeren (zo, dat had ik niet eens van de kaft! :O). En de andere is mijn nieuwe favoriete boek dat ik echt niet kón laten liggen: 'The Brain that Changes Itself, Stories of Personal Triumph from the Frontiers of Brain Science'. En er staat een heel groot brein op de voorkant, waardoor ik (als ik in de metro zit te lezen) heel slim lijk, wat mij weer dichter in contact laat komen met mijn Innerlijke Fransvrouw. Trouwens, ze hadden er 'I Wand Too Loowk Intalligjent End Thets Whay Im Reeding A Boek With A Braiwn Onitt' op kunnen zetten en dan had ik alsnog heel intelligentgeleken, want die Fransen spreken toch geen Engels. :)

Met mijn twee nieuwe boeken en een warme chocolademelk van Starbucks (weet je dat ze trouwens nu kerstbekers hebben? ZO schattig.. let it snow, let it snow, let is snow..)heb ik mij genesteld in de tuinen van de Tuileries. Daar heb ik echt de meest serene zaterdagmiddag van mijn Parijse bestaan doorgebracht, zo in het herfstzonnetje met mijn nieuwe warme jas en mijn chocolademelk. Het enige wat niet zo heel sereen was is dat ik een stoel voor iemands neus (en dan bedoel ik ook écht voor iemands neus) heb weggejat. Er staan jaaa (ik blijf een Groninger) van die groene stoelen in al die parken alleen ik had al best wel een tijdje gelopen zonder een stoel tegen te komen. Toen kwam ik een groepjes stoelen tegen waar ik even op heb gezeten maar die stonden in de schaduw (en ik was te lui om te gaan schuiven) dus ik aasde op iets warmers. En toen stonden er twee oude mensjes op ergens in de zon dus toen ben ik op die stoelen afgelopen maar ik zag dat er een stelletje ook op die stoelen afliep. Maar die man was een beetje vertraagd doordat hij aan het telefoneren was, maar die vrouw was echt listig want die zag mij ook op die stoelen afgaan dus die ging sneller lopen. Maar ja, ik had net een warme chocolademelk van Starbucks op met 70% suiker, dus ik liep net eventjes iets sneller en toen heb ik ze echt heel snel voor hun neus weggesnaaid. En toen dropen ze heel bescheiden af omdat ze vast dachten dat ik een echte Parijzenaar was (zij waren toerist) en ze wilden natuurlijk de lokale bevolking respecteren. MUHAHAHA. 1-0 voor Holland. Daar hou ik ook van, dat je je hier volledig onbeschoft kan gedragen en dat mensen dan een hekel krijgen aan Fransen, en niet aan Nederlanders. :) (niet dat ik dat vaak doe hoor, paps en mams!)

Ik heb dus de hele middag gelezen over hersenen (wat trouwens een super interessant boek is: het gaat over mensen die bepaalde hersenafwijkingen hebben of hebben verkregen, zoals een vrouw die geen evenwicht meer heeft omdat er geen signalen meer naar haar hersenen worden verstuurd over hoe haarlichaam gepositioneerd is en iemand die na een stroke weer heeft leren bewegen en praten. Dat is toch fascinerend, dat ons brein in staat is zichzelf te repareren en te vervormen?) en over mijn innerlijke Frans. Daarna ben ik naar huis gegaan en heb ik in mijn bed verder gelezen over hersenen, maar toen werd ik heel moe en ben ik in slaap gevallen! Ik viel om vijf uur in slaap ofzo en ik werd om kwart over negen wakker! :O Maar ik heb wel echt heerlijk geslapen en daarna heb ik een heerlijk Frans maal voormijzelf gemaakt in het teken van mijn Innerlijke Frans. Dat doe ik de laatste tijd wel vaker trouwens, op zijn Frans proberen te koken. Mijn eerste experiment was een gerecht dat ik in het boek dat ik van Yara heb gekregen heb gelezen: een spaghetti in olijfolie met allerlei groente en kruiden & spekjes voor mijn escargots.En er was nog wat over en normaal is die vader een beetje..hmm.. laten we zeggen dat hij niet gelooft in 'Er gaat niets boven Groningen'. En toen kwam ik de volgende dag boven en toen had hij alles opgegeten! :o 2-0 voor Holland.

Nou, ik brei er een eind aan want mijn verhaal is alweer veel te lang. Heel, heel veel succes komende week met de studie, met werken of met studentenfeesten (ik heb de nodige verhalen van Ilse gehoord..) en tot heel, heel snel!

xx LIEFS NOUNOU

Voor 2 Dagen Ondergedompeld in Het Leven van een Au Pair

Hallo lieve iedereen

deze keer geen blog van Femke, maar van Ilse. Inmiddels is dit al de 2 keer dat ik em schrijf, want ik drukte zo net op een verkeerde toets ofzo en toen was m'n hele verhaal weg, dus dat wordt weer helamaal opnieuw beginnen. Maargoed, ik ben hier nu 2 dagen geweest ( ik ga morgen naar Luca) en ik voel me helemaal ondergedompeld in het leven van een Franse au pair.

Dinsdag avond kwam ik hier om half 10 pas aan (ik had namelijk een uur vertraging met de thalys, vanwege vele redenen, maar vooral vanwege 'een kwaadaardige actie' (zo noemde de conducteur het) op het franse spoor. Eén of andere gek had namelijk betonblokken op het spoor gegooid). Maar doordat het helemaal donker was, had ik totaal niet het idee dat ik in Parijs was, maar toen kwam Femke met het goeie idee om bij de Arc de Triomphe uit de metro te stappen, zodat ik wel even het echt 'Parijs-gevoel' zou krijgen. En dat werkte inderdaad heel erg goed.Toen heb ik bij haar thuis even snel de ouders ontmoet en die leken me wel heel erg aardig. Toen heb ik haar super leuke, schattige kamertje gezien en hebben we natuurlijk veel te lang gekletst, totdat ik in slaap viel, omdat die ochtend al om half 7 was op gestaan, omdat ik die ochtendnog een tentamen moest maken.

Gisteren ben ik echt ondergedompeld in het leven van een au pair, want we zijn met Louis naar het vliegtuig museum geweest. Wat een ontzettend lief en enthousiast jongetje is dat zeg! De reis naar het museum vond Louis al helemaal geweldig, want we gingen met deRER en Louis is helemaal gek van treinen. Toen we eenmaal bij het museum waren, liepen we er echt met een rap tempo doorheen, want Louis loopt echt heel erg snel. En Louis voond het echt helemaal geweldig om als vliegtuig door het museum heen te rennen. Daarna gingen we weer naar huis, maar we moesten eerst wachten op Jeanne voordat we eten konden gaan maken. Jeanne was gisteren namelijk bij haar oma geweest. Na het eten, hebben we nog even met de kinderen gespeeld, vooral ik dan, want Femke moest de keuken nog even opruimen enzo, maar spelen met franse kinderen is best wel moeilijk als je niet heel goed frans spreekt. Die avond/ nacht hebben Femke en ik nog even 2 films gekeken

Vandaag is het bevrijdingsdag in Frankrijk, dus hoefden de kinderen niet naar school en de ouders niet aan het werk, en Femke was ook vrij van school. Dus Femke en ik gingen vandaag lekker shoppen!!!!! We hebben natuurlijk ook even de mooie, al in kerst versierde, dure warenhuizen bekeken. En verder zijn we nog een beetje naar de normale winkels zoals h&m geweest. Aan het eind zijn we nog even naar '' Le Tour Eiffel' geweest, want die wou ik beslist nog even zien met de mooie lichtjes.

Nu zijn we weer lekker thuis, en we hebben heerlijk Nederlands pannekoeken gegeten. We eten momenteel best wel nederlands eigenlijk, vooral 's ochtends en 's middags eigenlijk. Maar volgens mij vindt Femke dat wel leuk, want dat mist ze wel heel erg: de gezonde hollandse pot. IK heb echt een hoop dingen geleerd terwijl ik hierwas, namelijk dat Fransen best wel een raar dagritme hebben hebben, vooral qua eten, dat ze heel vaak 'en fait'` zeggen, dat is echt hun stopwoordje voor elke zin, en nu ook die van Femke,want zij doet dus nu ook, zelfs als ze Nederlands praat, maar dat is meer een grapje.

Femke zit nu trouwensnaast me, ze is bezig een spreekbeurt voor te bereiden voor morgen op school en volgens mij wil ze het me nog even laten horen. Maar voor iedereen die nog het idee heeft om Femke een keer op te komen zoeken vind ik het zeker een aanrader, je komt echt in een soort van andere wereld terecht, waar mensen echt in een andere ritme leven, bovendien is het heel goed om je Frans weer een beetje mee op te halen. En natuurlijk is het altijd heel erg leuk om bij Femke langs te gaan, want die missen we allemaal heel erg toch?!

Nou, dit was mijn verhaaltje wel een beetje, ik hoop dat jullie het een beetje leuk vonden, ik vond het in iedergeval wel heel leuk om te schrijven, en we gaan Femke met z'n allen wel even een warm welkom thuis geven, als ze in de kerstvakantie weer richting Groningen gaat. Want ze heeft er zelf heel veel zin in, hoe vaak ik haar dat al wel niet heb horen zeggen.

Heeel veel liefs van Ilse!

Nounou Spot Chanel & Armani

Na een uiterst chaotische maaltijd zijn de ouders op pad en heb ik nu 5 wilde kinderen onder mijn hoede. Gelukkig breken ze alleen de kamers van Jeanne en Louïs af en niet de woonkamer dus vandaar dat ik heerlijk rustig deze blog kan schrijven.
Volgens mij hebben mijn gastouders en die andere ouders een heel chique diner ergens, want ik werd echt spontaan dronken van alle parfum en ik heb zowaar een echte Chanel tas gespot en een Armani broek.
Wat wel een hele aardige bijkomstigheid is, is dat het hele huis echt spik en span is gemaakt voor de gasten, dus ik donder in ieder geval niet over speelgoed dit weekend (hooguit over 1 van de 5 escargots).

Twee blogs op één avond lijkt misschien een beetje veel, maar het laatste berichtje was ongeveer een era geleden, dus dit trekt het weer recht.
De afgelopen tijd heb ik me prima vermaakt met de andere au pairs hier. Ik heb musea bezocht, ik ben uitgegaan, ik ben illegaal op het Ikea terrein terecht gekomen en ik heb vooral lekker weinig kind gezien de afgelopen twee weken want het was Toussaint (=herfstvakantie).
Dat betekende ook dat mijn Uiterst Geliefde Schwessie (#2) mij kwam opzoeken en dat was natuurlijk supercalifragilisticexpialidocious, dat begrijp je.
We zijn naar Disneyland geweest (waar we NATUURLIJK de Minnie Mouse oren móesten kopen), naar het Louvre (waar mijn arme Groningse Schwess meteen op onheuse wijze werd bejegend door een enge Fransman die zich in de heg ging verstoppen en er af en toe overheen gluurde), we zijn praktisch ALLE Starbucksen afgeweest op zoek naar een tumbler (ik heb een Starbucks tumbler gekocht zodat ik Warme Chocolademelk mee kan nemen in de RER/metro en die wou zij ook heel graag maar ze hadden hem nergens meer), we hebben ons krom gelachen om diten dit filmpje, en we hebben gehuild in La Fayette bij gebrek aan 550 euro voor YSL schoenen.

Je begrijpt dat het dus wel even een dipje gaf toen mijn B weer richting huis ging, maar gelukkig kwamen alle au pairs toen weer terug vanuit Nederland, waardoor ik me geen moment alleen hoefde te voelen.
Met mijn kindjes gaat het trouwens ook goed. We zijn inmiddels helemaal aan elkaar gewend en het is heel leuk samen. Wat ook wel leuk is is dat ik soms het gevoel heb dat de kinderen braver zijn bij mij dan bij hun ouders, maar misschien heeft dat ook te maken met het feit dat ik diep van binnen nog steeds heel Nederlands ben en dus geregeld een gedoogbeleid voer, iets dat bij de Fransen absoluut niet voorkomt natuurlijk. Laatst stapte ik uit de RER bij mijn huis en toen stapte er een heel groepje in met vlaggen en borden enzo. En ze hadden ook allemaal zwart met rode kleuren enzo. Dus ik dacht echt dat het Neo-nazi's waren ofzo.. het zag er zo eng uit! Maar het bleken stakers te zijn die in de RER gingen schreeuwen.. En vanmiddag zaten er allemaal van die alternatieve alpinopet tiepjes in en die hadden allemaal een blad en toen begonnen ze opeens allemaal heel vals een lied te zingen tegen de retraite (=pensioen leeftijd verhogen). Gelukkig moest ik daar uitstappen, want dat had ik echt niet volgehouden zonder heel hard te gaan lachen of permanente gehoorschade op te lopen..

Tot slot een aantal belangrijke ontdekkingen die ik heb gedaan over de Franse cultuur:

1. Vuistregel voor de Franse maaltijden: Als je misselijk begint te worden weet je dat je op de helft zit (zoals ik Irina duidelijk heb proberen te maken)
2. Vuistregel voor de stakingen: Het gaat er niet om waarvoor je staakt maar wanneer je staakt. Dus vooral tijdens werkuren, en niet tijdens de lunch.
3. Vuistregel voor ontregeling van de Parijse samenleving: Als de Nounou's gaan staken..
4. Vuistregel voor het diner: een aperitief is het Franse woord voor snaaien
5. Vuistregel voor inburgering: je bourgondische gehalte is onlosmakelijk gekoppeld aan je BMI

Tot zover mijn tips voor iedereen die hier voet aan wal zet, om te beginnen bij Ilse die mij volgende week komt opzoeken! Wees voorbereid!

Heel veel liefs en een kus uit Parijs!

NOUNOU

Nounou Hoort de Jingle Bells al Luiden

Voor elke Parijse Nounou staan de laatste maanden van het jaar in het teken van:

1. Chocolat Chaud Viennois Classic bij de Starbucks..
2. Pantoufles en een eindelijk via Geliefde Zuster gearriveerde tissuebox..
3. Overvolle metro's en RER's..
4. Een overdaad aan musea..
5. ..en kerstinkopen doen bij La Fayette (of doen alsof je kerstinkopen doet bij La Fayette)

Aangezien Sinterklaas dit jaar helaas aan Nounou's neus voorbijgaat heb ik me sinds enige tijd volledig in de kerststemming gestort. Hoewel iedereen in een winterdepressie schijnt te geraken gloei ik vanbinnen op als een kerstlampje, want ik vind niks heerlijker dan regen tegen de ramen, winterjassen en Uggs, en vooral alle prachtige kerstetalages die je het gewoon onmogelijk maken géén zin in kerst te hebben.

Afijn, vandaag zou ik eigenlijk in de riolen van Parijs gaan lopen met twee andere au pairs, maar omdat we honger kregen is dat plan uiteindelijk mislukt en uitgesteld tot morgen. Gezien mijn feeststemming stelde ik dus voor om naar de Galeries La Fayette te gaan voor kerstinkopen. De etalages zijn zo prachtig daar! En een gigantische kerstboom in het midden van de winkel en allemaal perfect ingepakte cadeautjes. Samen met Anne heb ik heel lang over de cadeauafdeling gestrünt waar ik een super mooie kandelaar gezien heb in het rood met vogeltjes wat echt heel walgelijk klinkt en dat misschien ergens ook wel is, maar toch ook echt onweerstaanbaar mooi. Gelukkig was de prijs wel weerstaanbaar.
Eigenlijk is alles mooi aan La Fayette, van de ouderwetsche Abeltje-lift tot de bruidsafdeling waar je LIJSTEN KUNT DEPONEREN!! Dan kun je dus een lijst maken van wat je wilt hebben en dan gaan andere mensen dat voor je kopen, hoe geniaal is dat? Nooit meer: 'Goh, bedankt, wat apart..', dat is toch perfect?

Maar het leukste aan kerst dit jaar is natuurlijk dat ik naar huis ga!! Ik kan echt niet wachten om weer even thuis te zijn in ons druilerige landje en iedereen weer te zien!

Helaas moet ik nu mijn verhaal stoppen want ik moet op vijf, VIJF kinderen passen vanavond. Alors, je vous quitte mais à bientôt!

Bisous! Ta NOU